Pierwsza rocznica

Pustki, którą zostawiłeś po sobie
nikt nie wypełni
żalu i bólu nic nie ukoi
zostaje tylko nadzieja
że kiedyś się spotkamy
                               Rodzina

Czas goi rany

  Tak mówią starsi i mądrzejsi. Czas potrafi ukoić i zaleczyć, ale czy zagoić- trudno powiedzieć. Tragedię, śmierć bliskiego człowieka każdy przeżywa sam. I to boleśnie, i długo...
   O tym, co zdarzyło się przed rokiem wiem z opowiadań Pana Konstantego Jałozy. W niedzielny poranek 17 października sześć rodzin otrzymało telefony o wypadku. Kiedy jechali do Lublina, jeszcze nikt nie mówił, kto zginął. Wiera i Konstanty Jałoza przeżywali to podwójnie, bo w wypadku uczestniczyli ich dwaj synowie. Już na miejscu dowiedzieli się, że młodszy nie żyje, a starszy walczy ze śmiercią. Nagle życie straciło sens, lecz nie mogli się poddawać, by wspomóc w trudnej walce Darka. Wkrótce Łukasza przewieziono do Hajnówki i nastąpił czas pogrzebu.
   - Szedłem w jakimś otumanieniu - wspomina Konstanty Jałoza - widziałem, co się dzieje, a i tak nie mogłem uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Że my wszyscy, cała moja zbolała rodzina, w tym uczestniczymy. Zakopujemy Go pod warstwą ziemi. Nie mogłem uwierzyć. Jak to możliwe, że już Go nie zobaczę? .
 ... I ten ból - okropny, nieprzemijający ból. Kiedy rozmawiałem z kimś o Łukaszu z oczu ciągle leciały łzy. Nie mijał po tygodniu, miesiącu, kilku miesiącach. Bolało ciągle. Ludzie mówili - trzeba czasu. Ile?
 ... I ciągle o nim mówiłem. Rozmawiałem ze wszystkimi, kto tylko chciał słuchać. O tym, że popierając sportowe zainteresowania synów w pewnym stopniu przyczyniłem się do tego wypadku. Że nie można dopuścić, by w przyszłości doszło do podobnych zdarzeń, dlatego wysłałem list do PZPS-u z propozycją, by kluby PLS-u i Serii B jeździły na mecze autobusami.... Po kilku miesiącach otrzymałem propozycję stworzenia strony internetowej o Łukaszu. Bardzo się do tego zapaliłem, gdyż chciałem, aby pozostała po nim pamiątka. Wybierałem najładniejsze zdjęcia, artykuły z gazet - chciałem, by wszystko było zgodne z prawdą i żeby nie pominąć najważniejszych informacji. Każde wspomnienie o Łukaszu wciąż wyzwalało we mnie wzruszenie.

Książka o Łukaszu zawierająca informacje ze strony internetowej

    Później było spotkanie z dziennikarką Kaliną Mróz z Warszawy, jej spotkanie w Hajnówce z trenerami i w moim domu, wyjazd do Białegostoku w celu przeczytania artykułu. Miałem mozliwość rozmawiania o nim. Wygadałem się, stworzyłem sobie podświadomie kółko wsparcia, które mnie wysłuchiwało albo którego ja mogłem posłuchać. Nie tylko czas mi pomógł. Pomogli też ludzie. Ci najbliżsi, rozumiejący, współczujący i równie jak ja pogrążeni w boleści. A nawet ci, którzy nie rozumieli, a tylko zatrzymali się przy mnie na chwilę. Chyba nawet im nie podziękowałem.
   To dziwne, ludzie mówią, że zmarli często się śnią najbliższym. My z żoną nie mieliśmy takich snów. Może dlatego nadal tak bardzo cierpimy?

Oni przeżyli

    Z okazji rocznicy wypadku w dniach 16-17 września odbył się w Świdniku turniej siatkarski poświęcony pamięci Tragicznie Zmarłych Siatkarzy. Na widowni byli również Ci, którzy przeżyli: Darek Jałoza, Grzesiek Brzozowiec i Łukasz Maziak. Tylko Darek powrócił do sportu, nie jest jeszcze w pełnej dyspozycji, gdyż brak mu skoczności. Jak twierdzi lekarz, potrzeba mu jeszcze pół roku,by wrócić do pełni formy. Grzesiek chyba  nigdy już nie zagrają na parkiecie. Łukasz próbuje...
    Ostatnie wypadki, w którym zginęło kilku polskich sportowców zwróciło uwagę opinii publicznej na tych, którzy przeżyli, którym potrzebne jest psychiczne wsparcie. Redaktor "Faktu" Paweł Wołosik zwrócił się do Darka Jałozy o radę dla Otylli Jędrzejczak.
   "Otylia musi wrócić do sportu i swoich wielkich sukcesów. To jedyna droga, żeby pozbierała się psychicznie po śmierci brata. ...Miałem zwichnięte biodro, złamaną nogę, wstrząs i obrzęk mózgu. Najgorsza jednak była świadomość utraty młodszego brata, który tak jak Szymon Jędrzejczak miał 19 lat. Pierwsze pół roku od wypadku było straszne. Dwa miesiące leżałem w szpitalu, a potem kolejne trzy chodziłem o kulach. Nie mogłem zapomnieć o Łukaszu, przed którym całe życie i sportowa kariera stały otworem...Najsłynniejszej polskiej pływaczce cały czas sił dodaje rodzina i kibice... W moim przypadku fantastycznie zachowywał się Klub Kibica Avii, który ani na moment nie pozostawił poszkodowanych w wypadku samym sobie. Pamiętali ciągle.

Darek z kibicami Avii podczas meczu Moderator-Avia w Hajnówce

   Od mojego wypadku minął niecały rok. Po okresie rehabilitacji wróciłem do gry. Odpukać, ze zdrowiem nie mam żadnych problemów. Znowu trzeba jeździć na drugi koniec Polski i wracać nocą, na szczęście podróżujemy autokarem. Nie wiem, czy wsiadłbym do busa, bo straszliwe wspomnienia i lęk mogłyby wrócić.

Dwa pomniki

  - Mój syn ma dwa pomniki - mówi Konstanty Jałoza - jeden postawił klub Avia Świdnik w miejscu wypadku, a drugi postawiliśmy niedawno na cmentarzu parafialnym w Nowym Berezowie. Codziennie ktoś z nas jest przy grobie. Jest tam bardzo cicho, spokojnie. Stawiamy świeże kwiaty, zapalamy świeczki i rozmawiamy z Nim tak, jakby żył wśród nas. Powoli przyzwyczajamy się, ze nigdy Go już nie zobaczymy.
    Grób Łukasza często odwiedzają koledzy z hajnowskiego liceum. Odwiedzali go również koledzy sportowcy uczestniczący w czerwcu w turnieju siatkówki plażowej oraz we wrześniu trener MOS-u Krzysztof Felczak z dwoma wychowankami, kolegami Łukasza. Na pożegnanie trener stwierdził, że przez śmierć Łukasza jesteśmy związani na całe życie.

Rocznicowa msza

W sobotę o godz. 8.00 w Soborze Świętej Trójcy w Hajnówce będzie odprawiona msza za Łukasza.