Jarosław
Dobrzański urodził się 20 marca 1920 roku na terenie dzisiejszej
Białorusi w Pińsku (dawne województwo poleskie). Nieraz w przypływie
dobrego humoru z dumą podkreślał, że jest Poleszukiem.
Wychowywał się w rodzinie
inteligenckiej. Ojciec był prawnikiem a matka ekonomistką. Młodość i
początki pracy Jarosława przypadły na trudne czasy wojenne. Losy
ówczesnych zawirowań politycznych sprawiły, że Jarosław Dobrzański
znalazł się w Hajnówce. Tu rozpoczął swoje nowe życie, swoją
pierwszą pracę, tu też został pochowany. Wczesne życie rodzinne
rozpoczął małżeństwem z Ireną Bachowską zawartym 05. 08. 1940 roku.
Był troskliwym ojcem, opiekunem i wychowawcą czwórki ukochanych
dzieci: Barbary, Bogusława, Marka i Ewy.
Pracę zawodową rozpoczął w Fabryce Chemicznej jako laborant
zmianowy w czerwcu 1940 roku i pozostawał na tym stanowisku do
lutego 1941. Postępy i zaangażowanie w pracy, usytuowały go w
fabrycznej grupie badawczej (luty 1941 – czerwiec 1941). Do czasu
wyzwolenie Hajnówki w sierpniu 1944, pracował jako majster w
laboratorium fabrycznym. Po wyzwoleniu, jak wiadomo, Fabryka
Chemiczna przez dłuższy czas była unieruchomiona, dlatego dalsza
droga życiowa Jarosława Dobrzańskiego przejściowo nie była
bezpośrednio związana z fabryką. Od września 1944 do września 1948
roku pracuje jako nauczyciel chemii i fizyki w Państwowym Gimnazjum
i Liceum Ogólnokształcącym w Hajnówce. Następnie, w styczniu 1949
roku wyjeżdża do Warszawy, gdzie został zaangażowany jako kierownik
techniczny Wytwórni Chemicznej „Okęcie”. Pracując tam sprowadzał z
Fabryki Terpentyny w Hajnówce m.in. półfabrykat do wytwarzania
gwajakolowego syropu od kaszlu typu „pini”.
W lipcu 1950 powraca do Hajnówki, gdzie kontynuuje pracę w
Zakładzie Suchej Destylacji Drewna. Jest początkowo kierownikiem
laboratorium, a od listopada 1952 roku do zakresu jego obowiązków
należy kierownictwo kontroli technicznej zakładu. W latach
pięćdziesiątych Jarosław Dobrzański w trybie zaocznym ukończył
czteroletnie studia chemiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po
wybudowaniu i oddaniu do eksploatacji w 1953 roku Wydziału węgli
aktywnych granulowanych, zostaje w sierpniu 1954 roku jego
kierownikiem.
Od tego czasu problematyka węgli aktywnych staje się
najważniejszą w pracy zawodowej Jarosława Dobrzańskiego. Praca na
stanowisku produkcyjnym ugruntowała jego zasób wiedzy w zakresie
węgli aktywnych na poziomie wysokiej klasy specjalisty. Bezpośredni
związek z produkcją wyrobił w nim znajomość potrzeb załogi, szacunek
dla ich ciężkiej pracy oraz sprawiedliwą ocenę ich wysiłku. Były to
doświadczenia, które później już na stanowisku dyrektorskim
procentowały szacunkiem i oddaniem szeregowych pracowników zakładu.
Nieczęsto doświadczali tego dyrektorzy tej fabryki.
W okresie coraz bardziej rosnących wymagań ekonomicznych,
oraz narastającej wówczas odwilży politycznej – w sierpniu 1956
Jarosław Dobrzański został powołany na stanowisko dyrektora
naczelnego Zakładów Suchej Destylacji Drewna. Wówczas zakład był nie
tylko wytwórcą dóbr materialnych, ale musiał też spełniać dodatkowo
funkcje polityczno-społeczne. Nakładano więc na fabrykę rozmaite
zadania inwestycyjne typu miastotwórczego (budowa ZDK „Górnik”,
bloków mieszkalnych, basenu kąpielowego i inne). Zobowiązywano do
finansowego patronatu nad działalnością kulturalno-oświatową (Zespół
Pieśni i Tańca, dziecięce Ognisko Baletowe, młodzieżowy klub
„Entuzjaści” i inne).
W latach 1957-63 Jarosław Dobrzański zostaje pierwszym
prezesem nowopowstałego Hajnowskiego Klubu Sportowego „Puszcza”.
Unowocześnianie technologii produkcji węgli aktywnych i suchej
destylacji drewna, osiąganie coraz wyższych parametrów jakościowych
wiązało się ze współpracą z Instytutami Naukowo-Badawczymi, oraz
konsultacjami zagranicznymi. Wiodącym we współpracy instytutem był
Główny Instytut Górnictwa w Katowicach. Dyrektor Jarosław Dobrzański
pracował nad wyeliminowaniem szkodliwego oddziaływania zakładu na
otaczające środowisko. Uzyskanie decyzji na budowę nowego oddziału
suchej destylacji drewna wymagało ogromnych osobistych starań i jak
się później okazało skutecznych działań. Z uwagi na bardzo duży
zakres rzeczowy, zadanie inwestycyjne zakończone zostało dopiero w
kwietniu 1974 roku. Jak już wspomniałem kierowanie fabryką wiązało
się zarówno z posiadaniem umiejętności organizacyjno-technicznych,
jak też predyspozycji do działań społeczno-politycznych. Jarosław
Dobrzański posiadał obie te zdolności. Jako doskonały menadżer
organizacyjno-techniczny, był jednocześnie aktywnym działaczem
społeczno-politycznym.
Za swoją wszechstronną, wieloletnią
działalność związaną z rozwojem fabryki, Jarosław Dobrzański był
wielokrotnie nagradzany i uhonorowany wieloma rozmaitymi dyplomami i
nagrodami. Szczególną miłością darzył myślistwo i grzybobranie. Był
aktywnym członkiem Hajnowskiego Koła Łowieckiego. Po piętnastu
latach nieprzerwanej pracy na stanowisku dyrektora naczelnego
fabryki, choroba wymusiła odejście na rentę (31.07.1971). Zmarł
nagle 2 kwietnia 1975 roku. Ze śmiercią Jarosława Dobrzańskiego
Hajnówka utraciła jednego z czołowych swoich obywateli. Został w jak
najlepszej pamięci swoich współpracowników, znajomych jak też wielu
innych oddanych mu ludzi.
Opracował Michał Turonek.
